CASA FORANA – Industriële villa

Ik heb altijd veel aandacht besteed aan detail, zodat ik optimaal gebruik kan maken van de beschikbare technieken en de juiste verhoudingen kan benadrukken. Maar er is iets anders dat recentelijk mijn benadering is gaan beïnvloeden: na vijf of tien jaar verliezen veel moderne constructies die aanvankelijk onberispelijk waren hun glans. Daarom besloot ik me steeds meer te richten op materialen die niet onderhevig zouden zijn aan de tand des tijds, maar in plaats daarvan een patina zouden krijgen.

Mijn collega’s en ik hebben onze werkplaats in Brussel omgevormd tot een soort laboratorium, waar we verschillende oplossingen uitwerken voordat we de uiteindelijke naar bouwplaatsen brengen in een tiental landen over de hele wereld. Telkens vergelijken we met name de voordelen van verschillende houtsoorten, stenen en gladde en korrelige beton.

In Corsica hebben we bijvoorbeeld tufsteen, stof van bepaalde Bonifacio-steen, toegevoegd aan een mengsel van cement, zand en steen, zodat de resulterende kleur van het beton zou opgaan in de omringende natuur. We goten dit beton ook in vormen voorzien van planken van verschillende diktes. Dit resulteerde in een gegroefd effect en creëerde ook vlakke horizontale delen waar vegetatieafval en mariene sedimenten konden worden afgezet.

Dit proces gaf de indruk dat het materiaal leefde, gestempeld met een zekere “vuilheid” die de rotsen rondom deze enorme structuur weerspiegelde. Geen sprake meer van “veroudering” of “achteruitgang”, maar van “patina” en “authenticiteit”. Kortom, een lofzang op de tijd die verstrijkt.

Zoals u ongetwijfeld heeft begrepen, komt mijn architectuurpraktijk voort uit een onvoorwaardelijke liefde voor de modernistische beweging. Uiteindelijk gaat het erom jezelf te bevrijden van alle vormen van decoratie, inclusief de bekleding van gevels en muren – met name betonwerken -, zodat we onbelemmerd kunnen blijven werken.